Leave my home country

Gister en vandaag heb ik afscheid genomen van de vrienden en familie die morgen niet meegaan naar schiphol. Het voelde raar dat ik afscheid van ze moest nemen en van sommigen zelfs cadeautjes kreeg. Het voelt alsof ik morgen helemaal niet voor een jaar weg ga, het voelt alsof ik morgenvroeg gewoon weer naar de natuurvoedings winkel ga waar ik de hele zomer heb gewerkt. Ik denk dat het pas echt gaat doordingen dat ik mijn familie en vrienden een jaar niet ga zien als ik voor een laatste keer naar ze zwaai terwijl ik door de douane loop. Voor degenen die het nog niet weten zal ik even wat vertellen over mijn gastgezin, waar ik geplaatst ben en over mijn vlucht morgen. Ik kom bij een gastgezin met hele lieve mensen. Ik heb 2 zusjes, één van 16 en één van 18. Mijn oudste zus zal ik het grootste deel van het jaar niet zien omdat zij naar collage gaat komend schooljaar. Mijn gastgezin woont 10 km van het plaatsje Pierre (spreek je uit als pear), waar ook mijn high school staat. Pierre is best wel in de middele of nowhere, de eerst volgende grote stad in de buurt is bijna 4 uur rijden. Mijn vlucht morgen vind ik zelf heel spannend. Natuurlijk omdat ik dit alleen moet doen maar ook omdat ik (waarschijnlijk) alleen moet over stappen op het op 4 na grootste vliegveld van de wereld: chicago. Gelukkig vliegt er een andere ef student samen met mij van Amsterdam naar Chigago. Het kan zijn dat er in Chigago iemand van ef op ons staat te wachten om ons te helpen met overstappen (de andere ef student moet naar een ander vliegtuig dan mij overstappen), maar ik ga er niet vanuit want anders is het zo'n teleurstelling als hij er niet is. Vanuit chigago vlieg ik naar Denver, en dan moet ik in Dever nog een 2e keer overstappen naar een vliegtuig dat naar Pierre gaat. Op dit laatste vliegtuig vlieg ik ook met een andere ef studente. Je zult wel denken: nou dan is Pierre toch niet zo heel klein, nou in het vliegtuig naar Pierre passen 19 mensen dus dat zegt wel wat over de grote van Pierre. Mijn volgende post zal ik schrijven vanuit Amerika, maar dit kan even duren omdat ik het daar de eerste tijd vrij druk zal hebben. Marise